Monumentalny cmentarz to tradycyjny styl cmentarza, gdzie nagrobki lub inne pomniki wykonane z marmuru, granitu lub podobnych materiałów wznoszą się pionowo nad ziemią (zazwyczaj około 50 cm, ale niektóre z nich mogą mieć ponad 2 metry wysokości). Często cały grób jest pokryty płytą, powszechnie betonową, ale mogą to być droższe materiały, takie jak marmur lub granit, i/lub jego granice wyznacza ogrodzenie, które może być wykonane z betonu, żeliwa lub drewna.
Kremacja już nie tabu
W przypadku gdy kilku członków rodziny jest razem pochowanych (pionowo lub poziomo), płyta lub ścianki działowe mogą obejmować kilka grobów. Cmentarze zabytkowe są często uważane za nieestetyczne ze względu na przypadkowy zbiór pomników i nagrobków, które w nich znajdują się. Ponadto, ponieważ za utrzymanie nagrobka odpowiedzialni są członkowie rodziny (w przypadku braku zakazanego funduszu Perpetual Care and Maintenance Fund), z czasem o wielu nagrobkach zapomina się, gniją one i ulegają zniszczeniu. O kremacji więcej w artykule: Kremacja w Polsce na tle światowych statystyk.
Dla władz cmentarnych cmentarze zabytkowe są trudne w utrzymaniu. Podczas gdy cmentarze często posiadają obszary trawiaste pomiędzy grobami, układ grobów utrudnia korzystanie z nowoczesnego sprzętu, takiego jak kosiarki samojezdne na cmentarzu. Często pielęgnacja trawy musi być wykonywana metodami bardziej pracochłonnymi (a zatem drogimi).
W celu zmniejszenia kosztów pracy urządzenia takie jak trymery sznurkowe są coraz częściej wykorzystywane do konserwacji cmentarzy, ale mogą one uszkodzić pomniki i kamienie nagrobne. Władze cmentarne nie lubią krytyki, jaką otrzymują za pogarszający się stan nagrobków, argumentując, że nie ponoszą odpowiedzialności za utrzymanie nagrobków i zazwyczaj lekceważą własne praktyki konserwatorskie jako jedną z przyczyn tego pogorszenia.
Kremacja częściej jako ostatnia wola
Cmentarz wiejski lub ogrodowy to styl cmentarza, który wykorzystuje krajobraz w otoczeniu przypominającym park. Został on stworzony w 1711 roku przez brytyjskiego architekta Sir Christophera Wrena, który opowiadał się za stworzeniem pejzażowych terenów pochówku, na których znajdowały się dobrze zaplanowane chodniki umożliwiające szeroki dostęp do grobów i planowane plantacje drzew, krzewów i kwiatów.
Pomysł Wren’a nie został natychmiast zaakceptowany. Jednak na początku XIX w. na istniejących cmentarzach panowało zatłoczone i niezdrowe podłoże, groby ustawiano jeden na drugim lub opróżniano i wykorzystywano je do nowych pochówków. W odpowiedzi na to w 1804 r. otwarto pierwszy cmentarz „ogrodowy” – Cmentarz Père Lachaise w Paryżu.
Ponieważ cmentarze te znajdowały się zwykle na obrzeżach miasta (gdzie ziemia była obfita i tania), nazywano je „cmentarzami wiejskimi”, co ciągle było używane dla ich opisania w dzisiejszych czasach. Koncepcja ta szybko rozprzestrzeniła się w całej Europie.
Cmentarze ogrodowe/wieś niekoniecznie znajdowały się poza granicami miasta. Kiedy można było znaleźć teren w mieście, cmentarz został ogrodzony murem, aby nadać mu wygląd przypominający ogród. Cmentarze te często nie były sekciarskie, ani nie znajdowały się w pobliżu domu modlitwy.
Zainspirowane angielskim ruchem ogrodów krajobrazowych, często wyglądały jak atrakcyjne parki. Pierwszym cmentarzem ogrodowym/wiejskim w Stanach Zjednoczonych był Górski Cmentarz Auburn niedaleko Bostonu, Massachusetts, założony przez Massachusetts Horticultural Society w 1831 roku.